ഒരു പ്രണയലേഖനം
താനിപ്പോള്‍ കരുതുന്നുണ്ടാകും ഫേസ്ബുക്കിന്റെയും വാട്ട്സ്സാപ്പിന്റെയും കാലത്തു ആരാ ഇങ്ങനെയൊരു കത്തെഴുതാന്‍ നില്‍ക്കുകയെന്ന്. എന്തോ, എനിക്കങ്ങനെ തോന്നി. എന്റെ മനസ്സിലുള്ളത് അക്ഷരങ്ങളായി തന്നെ നിന്നിലെത്തണമെന്നു, മഷിയുടെ മണമുള്ള, ജീവനുള്ള അക്ഷരങ്ങളായി.
ഫേസ്ബുക്കിനും വാട്ട്സ്സാപ്പിനുമൊന്നും തരാന്‍ പറ്റാത്തയൊരു അനുഭൂതിയുണ്ട്, ഒരു കത്തു വായിക്കുമ്പോള്‍ മാത്രം കിട്ടുന്നത്. എന്റെ ചുറ്റും ചുരുണ്ടുകൂടി കിടക്കുന്ന കുറെ കടലാസ്സുകളുണ്ട്. എല്ലാത്തിനും ഒരേ കാര്യം തന്നെയാണ് പറയാനുണ്ടാകുക. ഇത്രയും കാലം അടുത്തുണ്ടായിട്ടും പറയാന്‍ കഴിയാതിരുന്ന, ലോകത്തെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ ആ മൂന്നു വാക്കുകള്‍, ആയിരകണക്കിന് കാതങ്ങള്‍ അകലെയിരുന്നു ഞാനെഴുതുകയാണ്, ‘ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു’.
എന്നുമുതല്‍ക്കാണ് നിന്നില്‍ എന്നെതന്നെയെനിക്കു നഷ്ട്ടപ്പെട്ടതെന്നറിയില്ല. പക്ഷെ നമുക്കിടയിലെ ഈ ദൂരമുണ്ടല്ലോ, ആ ദൂരമാണ് എനിക്കാ സത്യം മനസ്സിലാക്കിതന്നത്. രണ്ടു മഹാസമുദ്രങ്ങള്‍ക്കുമപ്പുറം നീ ഉറങ്ങുകയാണെന്നറിയാം, ഇവിടെ ഈ ചില്ലുജാലകത്തിനപ്പുറം, തലയുയര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്ന, ന്യൂയോര്‍ക്ക് നഗരം എന്നെ പഴയതുപോലെ ഭ്രമിപ്പിക്കുന്നേയില്ല. വല്ലാത്തൊരു ശൂന്യത, ഒരു ശ്വാസംമുട്ടല്‍ മാത്രം.
നീയില്ലാത്ത ഓഫീസ്, നിന്റെ ചിരിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ‘ഗുഡ് മോര്‍ണിംഗ്’ കേള്‍ക്കാത്ത ദിവസങ്ങള്‍, രണ്ടു ചിറകുകള്‍ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിലെന്നാഗ്രഹിച്ചു പോണു. എന്റെ ഇപ്പൊഴത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ആഗ്രഹം എന്തെന്നറിയോ? ഒരു കാന്തം പോലെയെന്നെ നിന്നിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിച്ച, നിന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കുനോക്കി കാലം ഓടി പോകുന്നതറിയാതെ ഇരിക്കണം.
നിനക്കറിയോ നിന്റെ കണ്ണുകളില്‍ ഞാന്‍ കണ്ട അത്ഭുതങ്ങള്‍ക്ക് ഒരറുതിയില്ല, ഒരു നദി കുലം കുത്തിപായുന്നതും, ഒരു മഴക്കാടുണ്ടായി വരുന്നതും, ഒരു കടലിരമ്പുന്നതും ഒക്കെ. അങ്ങനെ ആരും കാണാത്ത ഒരു ഭൂകണ്ഡം മുഴുവന്‍. കാഴ്ച്ചയുടെ ഒരറ്റത്തു നീയിരിക്കുമ്പോള്‍ ചുറ്റും മറ്റൊന്നുമില്ല. നിന്റെ കണ്ണിറങ്ങി വന്ന മിന്നാമിന്നിക്കൂട്ടം മാത്രം. നമുക്കൊരുമിച്ചു ഭൂമിയുടെ അറ്റം വരെ യാത്ര പോകണം – കാടുകളില്‍, വന്‍നഗരങ്ങളില്‍, ജനപഥങ്ങളില്‍, മഞ്ഞുമൂടിയ ഗിരിനിരകളിലൊക്കെ. അന്യോന്യം പൂരിപ്പിക്കപ്പെടണം നാം.
പ്രിയപ്പെട്ടവളെ, നമുക്കു സുന്ദരമായി ജീവിച്ചു മരിക്കാം. എന്നിട്ട് മിന്നാമിന്നുങ്ങുകളായി പുനര്‍ജനിക്കാം…..
എന്ന്, നിന്റെ … നിന്റെ മാത്രം ഞാന്‍!
Comments are closed.